Dla każdego, kto choćby pobieżnie zna sprawę tajnego współpracownika o pseudonimie "Bolek", dokumenty z szafy pani Kiszczakowej są tylko ostatnim, brakującym elementem układanki – która i bez tego ostatniego elementu była od dawna wystarczająco kompletna, żeby odczytać z niej wszystko, co było do odczytania. Obieg papierów w SB był taki, że nie dało się w żaden sposób usunąć z nich śladów po kapusiu, nawet gdy robiono to tak starannie, jak za czasów prezydentury Wałęsy.

Z ciekawością spoglądam na to, co dzieje się między środowiskami – nazwijmy je – narodowców i wolnościowców. Porozumienie między tymi obozami postuluję od bardzo dawna i, co więcej, uważam je za naturalne. Wizje świata prezentowane przez te grupy są bowiem bardzo bliskie sobie.

Niemieckie poczucie humoru jest przysłowiowe; nawet moje córki, gdy chcą podsumować jakiś wyjątkowo prymitywny i wulgarny dowcipas, mówią „ale bawaria”, i bynajmniej nie ja je tego nauczyłem – przyniosły ze szkoły. Karnawałowa figura z parady w Düsseldorfie (Kaczyński w generalskiej stylizacji na Jaruzelskiego trzyma but na głowie rozpłaszczonej przed nim ubranej na biało-czerwono kobiety z napisem „Polska”, rękę wspierając na radioodbiorniku z napisem „Radio Maryja”) nie odstaje więc od teutońskiej średniej.

Sędziemu Wojciechowi Łączewskiemu, jak wszyscy wiedzą, wybaczenie przez establishment III RP win (przedłużenia śledztwa smoleńskiego i skazania tajniaka za pobicie uczestnika Marszu Niepodleglości), awans, rozgłos oraz środowiskową nagrodę dla „sędziego roku” zapewniło skazanie Mariusza Kamińskiego i jego współpracowników za rzekome nadużycie prawa podczas „afery gruntowej”. Ten wyrok śmierdział mi z wielu różnych powodów, o których pisałem, ale przypomnę pokrótce.

Dzisiaj głównie o polityce. Jeżeli starość sprawia, że człowiek się przestaje dziwić, to czuję się człowiekiem młodym. Nie mogę się nadziwić za jakich debili mają nas politycy opozycji.

Dlaczego wielki święty Marcin daje żebrakowi tylko pół swojego płaszcza? Czy nie byłby jeszcze świętszy, gdyby zamiast niszczyć przyodziewek, oddał go żebrakowi w całości?

To na pewno największa słabość PiS: niestety w tej partii odrodził się wzorzec sanacyjny. Jest Komendant, który jako jedyny wszystko wie i ogarnia, a hierarchia zależy od wierności Komendantowi - mówi Rafał Ziemkiewicz w wywiadzie z Anitą Czupryn dla Polska The Times.

Dwie polskie partie zmieniły w minionym tygodniu swoich szefów. Sojusz Lewicy Demokratycznej wybrał na nowego lidera Włodzimierza Czarzastego, Platforma Obywatelska – Grzegorza Schetynę. W SLD konkurowało ze sobą 10 kandydatów do przywództwa, wybory odbyły się w dwóch turach, wzięło w nich udział 13 tysięcy członków partii. W Platformie Obywatelskiej kandydat był tylko jeden, a liczba głosujących wyniosła 8,5 tysiąca.

Przypomniał mi się złośliwy wiersz Mariana Hemara o Jarosławie Iwaszkiewiczu starającym się usilnie o Nagrodę Nobla. Wieloletni prezes PRL-owskiego ZLP (zresztą, trzeba przyznać, istny Mozart kolaboracji – nikt inny nie robił tego z takim wdziękiem) szczególnie mocno zaistniał w literaturze ze swymi marzeniami o szwedzkiej nagrodzie, bo mamy jeszcze świetną sztukę Eustachego Rylskiego „Chłodna jesień” i powstałą na jej bazie powieść, ale przecież śnił o Noblu niemal każdy z ważnych pisarzy.

- O prokuraturze można powiedzieć jedną rzecz: nie może dłużej występować tak jak obecnie, bo to jest po prostu chore, zresztą jak cały nasz aparat sprawiedliwości. Myślę, że gdyby zrobić czarny ranking najgorzej ocenianych dziedzin życia publicznego, to czołowe miejsce zajęłaby prokuratura obok służby zdrowia - mówi Rafał Ziemkiewicz w wywiadzie dla Polskiego Radia.

„O jeden most za daleko” – tytuł starego filmu bardzo pasuje do sądu nad Polską, jaki opozycja urządziła na wyjazdowym posiedzeniu Parlamentu Europejskiego w Strasburgu. To znaczy, miał to być sąd na Polską, sąd, w którym unijne potęgi i autorytety stwierdzą jednoznacznie, iż wybierając do władzy „nacjonalistyczną prawicę” (bo tak nazywają PiS zachodnioeuropejskie media, świadomie grając skojarzeniem z własnymi ruchami neonazistowskimi) Polska zboczyła z jedynie słusznej drogi i powinna swą decyzję jak najszybciej zweryfikować. W praktyce wyszło zupełnie inaczej.

Szkoda, że nie wypalił swego czasu pomysł naszego wspólnego z Piotrem Goćkiem infoteinementowego talk-showu (wiem, brzmi to jak zdanie z poradnika „Jak ekscelentnie spikać modern polisz w pięciu prostych lekcjach”, ale co zrobię). Może zresztą jeszcze wypali, nie opuszczamy rąk – ale na pewno nie w tym tygodniu. A gdybyśmy mieli taki program w tym tygodniu, to na pewno bym obstawał przy urządzeniu w nim parodii wizyty premier Szydło w odzyskanej dla Polaków TVP Info.