Wyświetlenie artykułów z etykietą: lemingi

Ze wzmożoną siłą wrócił do mnie ostatnio problem z klasycznego już rysunku Andrzeja Mleczki: czy to wszystko na poważnie, czy dla jaj? Niestety, nigdzie nie jest to napisane, nikt tego nie objaśnia – radź sobie biedny człowieku sam.

Nie pamiętam, kto pierwszy nazwał wyborców PO „lemingami”; niektórzy przypisują tę skromną zasługę mnie, inni śp. Seawolfowi, ale może pierwszy był jeszcze ktoś inny. Szło o liczną grupę wyborców aspirujących do wielkomiejskiego dobrobytu i prestiżu, przeważnie kończących studia lub różne kursy i zaczynających pracę w korporacjach, których oczekiwania zupełnie przegapił w kampanii wyborczej 2007 PiS, a z którymi doskonale skomunikowała się wtedy PO.

Prawdziwy leming za nic nie przyjmie do wiadomości co się stało. Prawdziwy leming uczepi się najdziwniejszych wyjaśnień, uwierzy we wszystko, i jeszcze więcej sam zmyśli, byle tylko wyprzeć straszliwą prawdę, że świat okazał się zupełnie inny, niż leming wierzy. Reakcje antypisu na wygrane przez PiS wybory pokazują kilka najpolpularniejszych sposobów radzenia sobie powyborczym szokiem.

Centralną postacią kampanii wyborczej stał się Antoni Macierewicz. Zwany zresztą uparcie – między innymi przez panią premier – „Maciarewiczem”. To niby drobiazg, ale ciekawy, pokazujący mentalne powinowactwo tej ekipy z Kolegą Kierownikiem z „Sześćdziesiątki”, uparcie nazywającym Jacka Fedorowicza „kolega Federowiczem”.