Wyświetlenie artykułów z etykietą: PO

"Ludzie mają jeszcze internet", odgrażają się usuwani z mediów propagandyści PO i PSL. Ha, ha, ha...

Kończący się rok wstrząsnął polską polityką. Kto dwanaście miesięcy temu spodziewał się podwójnego zwycięstwa wyborczego PiS?

Przez ekrany przewija się na okoliczność awantury o Trybunał Konstytucyjny korowód profesorów, sędziów i byłych sędziów - zresztą dość krótki, choć bardzo intensywnie się wijący, bo każdy z jego uczestników występuje w kilku programach dziennie.

Platforma traci coś więcej niż pięć miejsc w Trybunale Konstytucyjnym – traci powagę. Ile jeszcze razy może spłonąć wciąż ten sam wirtualny Reichstag? Hiperinflacja. Pojęć, słów, oskarżeń - wszystkiego.

PO robiła, co chciała, bo życzliwe do granic lizusostwa media i tak zawsze to tachlowały, usprawiedliwiały najbardziej nawet karkołomnymi logicznymi zawijasami, odwracały kota ogonem. Z PiS jest odwrotnie, te same media zawsze przypisują mu złe intencje, straszą i rwą szaty – ale efekt daje to analogiczny.

Na gorąco o nowym rządzie – przepraszam, że z opóźnieniem, ale przygotowanie się do gali „Strażnika pamięci”, jej prowadzenie i skonsumowanie sukcesu bez reszty wypełniło wczorajszy dzionek.

Bezwzględna większość PiS w Sejmie zachęciła członków i sympatyków tej partii do dyskusji, jakby się tu odegrać, jeśli nie na całej PO (tego prezes oficjalnie już zabronił), to przynajmniej na jej najbardziej wrednych pomagierach. Na pierwszy ogień poszedł Tomasz Lis.

Potęga establishmentu który przez ostatnie ćwierć wieku rządził Polską, i bez znaczenia było, czy partia która była u władzy nazywała Unia Demokratyczna, Unia Wolności, Sojusz Lewicy Demokratycznej czy Platforma Obywatelska, opierała się na ciągłym eskalowaniu napięcia społecznego.

Przyznam szczerze – miałem nadzieję, że Platforma dostanie od wyborców trochę większy łomot. Zważywszy, jak kompromitujące były kelnerskie taśmy, jak zła i ośmieszająca kampania wyborcza, jak marnym liderem okazała się Ewa Kopacz, 24 proc. głosów przy dużej jak na Polskę ponad 50 proc. frekwencji to dowód, że plemienne więzy spajające elektorat PO są wciąż jeszcze bardzo silne.

No i, jak się okazało – byłem prorokiem. Co przyzna teraz każdy, kto czytał moją książkę. A kto jej jeszcze nie czytał, przyzna, jak ten brak nadrobi.