Wyświetlenie artykułów z etykietą: tomasz siemoniak

Z perspektywy wakacyjnej przerwy jeszcze lepiej widać, do jakiego stopnia upadające elity III RP żyją w kulturze nieustającej – excusez le mot – „gównoburzy”.

Pewnie już Państwo słyszeli ta nazwisko – Adam Mazguła. Jeśli nie, to znaczy, że nie jesteście Państwo w kursie. „Syn sapera”, jak sam się przedstawia, oraz były oficer tzw. ludowego wojska, co, mówiąc słowami piosenki, „widać, słychać i czuć”. W stanie wojennym porucznik, cieszący się nienaganną kartą służby i wysoko ceniony przez zwierzchników – „powierzone mu zadania wykonuje wzorowo”, „bez wątpliwości uznaje konieczność działań podjętych dla obrony socjalizmu” etc. – w czasach III RP bywał komendantem garnizonów, administrował w Iraku, aż uwieńczył karierę w wojsku stopniem pułkownika, na który awansował go Tomasz Siemoniak w ostatnich dniach rządu PO-PSL. Przez kilka lat sołtys Skorochowa pod Nysą, komendant opolskiego hufca ZHP (właśnie złożył rezygnację), w obejściu, sposobie wypowiadania się i argumentowania, klasyczny – przepraszam, ale tak to się dokładnie nazywało – peerelowski „trep”, z tych, którzy przed wizytacjami ganiali żołnierzy do malowania trawy na zielono.

Została odwrócona klątwa 1997 roku, kiedy to na zachodzie dominowało idiotyczne przekonanie, że jeżeli na dyktatorów nie będzie się naciskać i stawiać w trudnych sytuacjach, to oni sami nawrócą się ku liberalizmowi. Lewica światowa to ludzie, którzy wyznają determinizm heglowski, że wszystko idzie w stronę postępu, a postęp to oni, czyli pacyfizm, demokracja i tolerancja. Przez ostatnie ćwierć wieku zachód myślał, że jak się będzie zbroić, to w Rosji wzrośnie niepokój, na którego fali dojdą do władzy jacyś twardogłowi.