Wyświetlenie artykułów z etykietą: Platforma

W ostatni weekend życie polityczne w kraju zdominowane zostało przez dwie partyjne konwencje – partii rządzącej i głównej partii opozycyjnej. Rzecz oczywista, kulminacyjnym punktem pierwszej było przemówienie Jarosława Kaczyńskiego. A kulminacyjnym punktem drugiej było przemówienie Grzegorza Schetyny.

Wysyłanie do boju Ewy Kopacz, która jest najbardziej odpowiedzialna za sytuację i Centrum Zdrowia Dziecka i pielęgniarek jako grupy zawodowej, dodatkowo w towarzystwie Bartosza Arłukowicza, który jest za to równie odpowiedzialny, to jakiś Monthy Python. Pisze o tym redaktor Walczak w Superexpressie z taką pointą: "sorry Platformo, ale ty lepiej już nic nie mów, a zajmij się obroną demokracji, bo wchodzenie w merytoryczne spory z rządem wyjątkowo źle ci wychodzi". I rzeczywiście świadczą o tym reakcje na m.in. 500+, Mieszkanie+ czy teraz na strajk.

Trudno o coś głupszego niż "opozycja totalna". Totalna - znaczy w tym wypadku "totalnie bezmózga". Cała jej mądrość w tym, że jak PiS powie tak, to my powiemy nie - nawet jeśli akurat PiS powie coś słusznego, co się przecież od czasu do czasu musi zdarzyć choćby na mocy statystyki. Ba, nawet jeśli PiS powie to samo, co wcześniej mówiła czy zgoła robiła "totalna" opozycja. Niemal każdy dzień przynosi kolejne dowody na to, że cokolwiek jest akurat pretekstem do sporu - ustawa antyterrorystyczna, Trybunał Konstytucyjny, Unia Europejska - Platformie i Nowoczesnej chodzi tylko i wyłącznie o zadymę.

W całej swojej aktywności komentatora politycznego – a, chwalić Boga, piszę o polskiej polityce od 1 stycznia 1991 roku – nie przypominam sobie równie spektakularnej i szybkiej kompromitacji, jak ma to miejsce w wypadku Grzegorza Schetyny. Jeszcze kilka miesięcy temu wydawało się, że po totalnych platformerskich nielotach, Ewie Kopacz i Bronisławie Komorowskim, zdoła on wyciągnąć wciąż mającą przecież ogromny potencjał PO z depresji i nadać jej nową dynamikę. Wszystko zdawało mu się sprzyjać. Jako polityk od lat sekowany i spychany przez Tuska do wewnętrznej opozycji mógł śmiało odciąć się od „błędów i wypaczeń”, które skompromitowały PO w oczach wyborców, wskazać je, potępić i zaproponować „partię tę samą, ale nie taką samą”.

Cokolwiek złego myślicie o Prawie i Sprawiedliwości, radzę o tym zapomnieć i czym prędzej je polubić, a co najmniej się do jego rządów przyzwyczaić. Bo cokolwiek PiS zrobi - i tak mu to w najbliższych latach nie zaszkodzi. Działa bowiem na rzecz partii Jarosława Kaczyńskiego ten sam mechanizm, który zapewnił bardzo długie rządy Platformie. Tylko teraz, oczywiście, działa w odwrotną stronę. Ale tak samo: PiS jest silny słabością opozycji. W najbliższym czasie nie ma z kim przegrać.

Nie można, zastanawiając się nad perspektywami nadchodzącego roku, nie zauważyć, że wchodzimy weń ubogaceni. Mamy w Polsce coś, czego dotąd nie było – Komitet Obrony Demokracji. Oddolny, spontaniczny, obywatelski ruch, który skrzyknął się po to, żeby bronić wolności. Mojej między innymi.

Trudno się nie zgodzić z opinią kanclerz Angeli Merkel, że napaści na kobiety w Kolonii i innych niemieckich miastach były „wstrętne, odrażające i całkowicie nieakceptowalne”. Ale co bez wątpienia jest w tej sprawie najwstrętniejsze i najbardziej odrażające, to zachowanie niemieckich mediów elektronicznych i drukowanych, które przez kilka dni trzymały wokół sprawy ścisłą zmowę milczenia.

Nowelizacja ustawy medialnej, nie przeczę, dostarcza dużo prostej, noworocznej radości. Miło się słucha, jak propagandyści magdalenkowej sitwy, niegdyś kibicujący medialnym czystkom i nawołujący do dalej idącej „depisizacji”, lamentują teraz, że wraz z ich wyrzuceniem kończy się wolność oraz demokracja, i jak wołają o ratunek do Europy.

PiS ustami posłanki Elżbiety Witek twierdzi, że rozsądnie rozmawiać może z Grzegorzem Schetyną. Kukiz również złagodził swój wyborczy ton i wygląda to na powrót dobrych stosunków kolegów z ławki.

Platforma jest jak kartofelki - na jesieni wykopią, na wiosnę posadzą.